50 lecie Wiceprowincji Resistencia (1955 - 2005) Data wstawienia: 20 czerwca, 2005 Prowincja艂 Warszawskiej Prowincji Redemptoryst贸w (Polska), O. Franciszek Marcinek mia艂 wspania艂e pomys艂y, i znalaz艂o si臋 wielu entuzjastycznych wolontariuszy do wyjazdu ma misje zagraniczne. Okoliczno艣ci zewn臋trzne podda艂y jednak ogniowej pr贸bie, tak dobr膮 wol臋 Prowincja艂a jak i entuzjazm wspomnianych wolontariuszy. Ostatecznie, pierwsi Ojcowie: Alfred M眉ller i Stanis艂aw Misiaszek, w roku 1938, dotarli do diecezji Resistencia (Argentyna). Bez wi臋kszych ju偶 problem贸w do艂膮czy艂 do nich jeszcze jeden Ojciec i jeden Brat. Natomiast trzech nast臋pnych dotar艂o do Argentyny dzi臋ki specjalnej Bo偶ej opiece, dlatego 偶e gdy odbywali ju偶 morsk膮 podr贸偶 rozpocz臋艂a si臋 II wojna 艣wiatowa. I ju偶 do ko艅ca wojny wszelka komunikacja zosta艂a przerwana. Po jej zako艅czeniu, ma艂a grupa Misjonarzy znalaz艂a si臋 w trudnej sytuacji. Nie mogli otrzyma膰 personalnej pomocy, poniewa偶 gorzkim owocem wojny by艂a utrata ponad 30 Redemptoryst贸w Warszawskiej Prowincji, kt贸rzy zostali rozstrzelani b膮d藕 zamordowani w obozach koncentracyjnych. Ponadto Prowincja ta musia艂a przej膮膰 5 klasztor贸w, opuszczonych prze Redemptoryst贸w Niemieckich. Na dodatek pojawi艂a si臋 jeszcze „偶elazna kurtyna”, kt贸ra uniemo偶liwi艂a wst臋p O. Genera艂owi na obejmuj膮cy j膮 obszar, a tak偶e wyjazd komukolwiek z Polski. C贸偶 powiedzie膰 o pocztowej komunikacji! Zarz膮d Generalny Zgromadzenia stawia艂 na szali los Misji Polskich Redemptoryst贸w. Mia艂y miejsce d膮偶enia po艂膮czenia ich z Misj膮 Pilar (Paragwaj), czy uczynienia ich odpowiedzialnymi za Misje w Peru. Ostatecznie, 02.02.1955, O. Genera艂 Leonardo Buys, erygowa艂 Wiceprowincj臋 Resistencia. Trzeba m贸wi膰 o „insercji”, jako 偶e nie tylko, jedni wi臋cej drudzy mniej opanowali j臋zyk, poznali zwyczaje i tradycje; prawie wszyscy przyj臋li argenty艅skie obywatelstwo. Stali si臋 protagonistami i promotorami wielkich zmian spo艂eczno-kulturalno-religijnych. Diecezja Resistencia zosta艂a utworzona w roku 1939. Obejmowa艂a olbrzymie terytorium, na kt贸rym przebywa艂o jakie 268. 000 mieszka艅c贸w i bardzo niewielu Franciszkan贸w. Do wi臋kszo艣ci miejscowo艣ci, kap艂an przyje偶d偶a艂 raz lub dwa razy w roku. W tej sytuacji, Mons. Nicolas De Carlo z otwartymi ramionami przyjmowa艂 ka偶dego kto si臋 zg艂asza艂 do pracy, w tym przypadku Redemptoryst贸w przyby艂ych z Polski. Miejsce Redemptoryst贸w jest zawsze pomi臋dzy najbardziej opuszczonymi. C贸偶 powiedzie膰 o warunkach 偶ycia, o warunkach mieszkaniowych, klimacie, drogach i 艣rodkach transportu. Bardzo wymowne jest 艣wiadectwo znalezione w Archiwum biskupstwa Resistencia: „Nic nie odstrasza艂o pierwszych heroicznych Misjonarzy: ani klimat, ani brak 艣rodk贸w, ani nawet gruba czarna sutanna przywieziona z Polski. Jest pewne, 偶e docierali do najbardziej odleg艂ych i zagubionych miejscowo艣ci”. Przez d艂u偶szy czas, mogli tylko marzy膰 o miejscowych powo艂aniach i ludowych misjach: Jak chodzi o miejscowe powo艂ania, to z powodu braku szk贸艂 podstawowych, nie m贸wi膮c ju偶 o 艣rednich. W wypadku misji ludowych, to tak w Prowincji Chaco, jak i p贸藕niej w Misiones, musieli tworzy膰 parafie: budowa膰 ko艣cio艂y, (kt贸re wtedy nazywano „kaplicami”, a obecnie s膮 ko艣cio艂ami parafialnymi, poniewa偶 wsp贸lnota budowa艂a 艣wi膮tyni臋 i 艣wi膮tynia tworzy艂a wsp贸lnot臋 ECCLESIA = WSP贸LNOTA), domy i sale parafialne, a przede wszystkim formowa膰 katechet贸w. Aby nie ulec pokusie pychy, nie b臋d臋 podawa艂 liczby wybudowanych obiekt贸w, utworzonych nowych parafii, nowych diecezji powsta艂ych na terenach, gdzie pracowali polscy Redemptory艣ci. Na pochwa艂臋 zas艂uguje wsp贸艂praca z Siostrami zakonnymi (r贸偶nym Zgromadzeniom u艂atwiono osiedlenie si臋 w okre艣lonym miejscu), oraz z ruchami os贸b 艣wieckich, jak np. los Cursillos de Cristianidad czy la Renovaci贸n en el Esp铆ritu Santo i, oczywi艣cie z legionem 艣wieckich katechet贸w. Nale偶y te偶 podkre艣li膰 apostolat pi贸ra, wsp贸艂prac臋 i korzystanie ze 艣rodk贸w masowego przekazu, pocz膮wszy od diapozytyw贸w, rozg艂o艣ni radiowych, program贸w video oraz wsp贸艂prac臋 z Telewizj膮 Kablow膮, tworzenie grup teatralnych, ch贸r贸w, sp贸艂dzielni, banku, budow臋 dr贸g, itd. W razie potrzeby, pe艂nili pastersk膮 pos艂ug臋 w wojsku, wi臋zieniach, policji, domach starc贸w, szpitalach itd. W wielu wypadkach misjonarz stawa艂 si臋 fizycznym pracownikiem, elektrykiem czy fotografem, (aby ci, kt贸rzy mieszkali bardzo daleko, zagubieni w lasach, mogli mie膰 konieczne zdj臋cia dla udokumentowania identyczno艣ci). Nie mo偶na przemilcze膰 tworzenia szk贸艂 podstawowych i 艣rednich, oraz Instytutu Formacji dla Nauczycieli, warsztat贸w promocji kobiety, centr贸w pomocy spo艂ecznej, sal kinowych, 偶艂obk贸w dla dzieci, jak r贸wnie偶 budowy mieszka艅 dla bardziej potrzebuj膮cych rodzin i „Centrum Mocovi” dla tubylc贸w. Owocem M艂odzie偶owego Duszpasterstwa jest wzrastaj膮ca liczba rodzimych powo艂a艅. Zosta艂 powo艂any do 偶ycia w艂asny Nowicjat i wybudowany budynek seminaryjny dla formacji przysz艂ych Misjonarzy. W tej chwili w sk艂ad Wiceprowincji wchodzi: 9 kap艂an贸w, 1 diakon, 3 braci, 16 student贸w i 2 nowicjuszy. Dw贸ch Argenty艅czyk贸w odby艂o studia w Rzymie, Argenty艅czycy odpowiedzialni s膮 r贸wnie偶 za Duszpasterstwo Powo艂aniowe. Wspomniana olbrzymia praca przenikni臋ta by艂a misjonarskim duchem 艢wi臋tego Alfonsa: cz艂onkowie Wiceprowincji przeprowadzili bardzo wiele misji , zw艂aszcza w bardziej opuszczonych duszpastersko regionach. Stopniowo, cz艂onkowie Wiceprowincji-Argenty艅scy, przejmuj膮 odpowiedzialno艣膰 za 偶ycie Wiceprowincji i kontynuuj膮 dzie艂o rozpocz臋te w roku 1938. Jeden z by艂ych cz艂onk贸w Wiceprowincji (Czes艂aw Stanula ) wni贸s艂 bardzo wiele do formacji nowej Wiceprowincji Bah铆a (Brazylia), kt贸ry obecnie jest Biskupem Diecezjalnym Itabuna (Brazylia), a O. Zbigniew Kotli艅ski formowa艂 Regi臋 Tupiza (obecnie pracuje w Rosji). Wreszcie, jeden z Seminarzyst贸w (Argenty艅czyk z pochodzenia) studiuje w Seminarium w Tuchowie, z zamiarem wyjazdu na misje na tereny by艂ego Zwi膮zku Radzieckiego. 17 z pierwszych Misjonarzy spoczywa ju偶 w pokoju wiecznym. P. Emilio Szopi艅ski CSSR, Rzym, 12 maja 2005 r. Source: PAP |
